Het Verdronken Land van Saeftinghe is het enige uitgestrekt schorren- en slikkengebied dat nog in Nederland aanwezig is sedert het gereedkomen van de Deltawerken. In dit gebied kan men kennismaken met hoe Zeeland er in het verleden uitzag voordat het werd bedijkt. Daardoor is het ook een openlucht laboratorium waar men allerlei processen met betrekking tot getij en bodemvorming kan bestuderen. Bovendien is Saeftinghe vermaard om zijn wijdse vergezichten, het natuurschoon en met name de grote aantallen vogels die er leven er verblijven. De mens zou echter de mens niet zijn als hij geen gebruik wist te maken van deze buitendijkse gebieden. Er was visvangst vanuit getijhaventjes er omheen, er werd gejaagd en gestroopt, en er was de schapenhouderij. Als gevolg van de erosie die plaatselijk plaatsvindt, spoelen nu en dan resten uit het verleden, soms een ver verleden, bloot. Deze resten herinneren ons aan het verleden toen deze buitenwijkse wildernis deel uitmaakte van de bewoonde wereld.

Het landschap in de Vier Ambachten heeft een turbulente historie achter de rug. Van deze historie zijn overal tastbare herinneringen in het landschap aanwezig. Gedurende de laatste IJstijd maakte de streek deel uit van een vlakte waar zand vanuit de drooggevallen Noordzee werd opgestoven tot lange, lage, min of meer evenwijdig aan elkaar gelegen ruggen, de dekzandruggen. Deze ruggen raakten nadien overgroeid met veen. Dat veen werd vanaf de vroege middeleeuwen geexploiteerd, onder meer als brandstof. Onder andere als gevolg van dit turfsteken volgden meerdere overstromingen en wed het land meermaals verlaten. Telkens kwamen echter nieuwe mensen terug om het land terug te winnen. Vanaf ongeveer 1200 zijn dat monikken vanuit Vlaanderen. Zij bedijken vanuit hun uithoven een groot aantal polders. Hier en daar onstaan dorpen en stadjes. Tijdens de Tachtigjarige Oorlog doen inundaties het overgrote deel van de streek verdwijnen. Tijdens en ook na de oorlogshandelingen worden overal in het eilandenrijk dat was onstaan forten en linies opgeworpen. Opnieuw zijn er bedijkingen. Vaak wordt daarbij het militair belang niet vergeten. Vanaf de negentiende eeuw begint de moderne tijd in te grijpen in dit landschap, wat tot op de dag van vandaag voortduurt.

Plaatjeskijken is een hobby van velen, vooral plaatjes uit de oude doos. Voor sommigen doen ze het verleden herleven, voor anderen is het een kennismaking met een manier van leven of met een omgeving die totaal onbekend is. In de collectie van de Kring bevinden zich vele honderden oude foto's die er gewoon om vragen om bekeken te worden.

Sedert het jaar van oprichting kent de Kring een traditie van excursies. Altijd waren er leden die de moeite namen een en ander vast te leggen op de gevoelige plaat. Kon aanvankelijk slechts een enkeling zich het maken van enkele foto's veroorloven, thans is dit dankzij de digitale camera op grote schaal voor iedereen weggelegd.